Przedmiotem opracowania jest wodzionka – jedna z charakterystycznych śląskich zup, która od 2007 roku znajduje się na Liście Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Geneza jej konsumpcji, podobnie jak innych tradycyjnych potraw, bezpośrednio związana jest ze skromnym niegdyś odżywianiem. Wodzionka, będąca dawniej synonimem „śląskiej biedy”, stanowiła danie uniwersalne, serwowano ją na śniadanie, podawano na obiad, a często i na kolację. W poszczególnych częściach regionu różnie ją nazywano: wodzianka, chuda zupa, zupa z chleba, sznelka, brotzupa, „kura górnicza”, jak również rozmaicie ją przyrządzano.
Na przestrzeni ostatnich dwóch wieków zmienił się status wodzionki, z zupy postnej (głodowej) stała się atrakcją kulinarną (Festiwal Wodzionki, imprezy o charakterze kulinarno-kulturowym z wodzionką w roli głównej), jednym z kulinarnych artefaktów rozpoznawczych kuchni śląskiej, który przeszedł metamorfozę od produktu do znaku.
Artykuł można przeczytać w: „Ethnologia Europea Centralis”. Journal of Central European Ethnology 2017 (t. 14), s. 90-105.
