Postać, o której co jakiś czas jest głośno w mediach, przywoływana i stawiana za wzór. Sława skromnego, niczym niewyróżniającego się 37-letniego górnika rozpoczęła 23 marca 1971 roku, kiedy około godziny 16.00 w kopalni „Rokitnica” nastąpił zawał. W wyniku zdarzenia poszkodowanych zostało 17 górników, natychmiast podjęto akcję ratowniczą, która musiała być prowadzona w bardzo trudnych warunkach spowodowanych brakiem dostępu do zawalonej ściany oraz ciągle występującymi odprężeniami górotworu o znacznym nasileniu energetycznym [2]. O wypadku w „Rokitnicy” systematycznie donosiła „Trybuna Robotnicza”, już następnego dnia na jej łamach znalazły się szczegółowe informacje o prowadzonej akcji ratowniczej, osobistym zaangażowaniu decydentów politycznych. Wiadomości te znalazły się na pierwszej stronie poczytnego wówczas dziennika:
W dniu 23 bm. stacje sejsmiczne Górnośląskiego Okręgu Węglowego zarejestrowały silny wstrząs tektoniczny. W tym samym czasie – jak już informowaliśmy w dniu wczorajszym - w pokładzie 508 na poziomie 825, w oddziale ósmym kopalni „Rokitnica” nastąpiło silne tąpnięcie, w wyniku którego na ścianie długości 72 metrów i miąższości blisko 2 metry powstał zawał. Zawałem tym objętych zostało 19 górników zatrudnionych w tym przodku ścianowym. W wyniku natychmiast podjętej akcji ratunkowej, ośmiu górników zatrudnionych w ścianie objętej zawałem, zostało uratowanych: czterech z nich, po udzieleniu pierwszej pomocy lekarskiej, udało się do domów, pozostałych czterech skierowano do szpitala. Życiu ich nie zagraża niebezpieczeństwo. Od pierwszych chwil po wypadku trwa energiczna akcja ratownicza. Do odciętych górników, z którymi dotąd nie udało się nawiązać kontaktu, prowadzi się kilka specjalnych wyrobisk ratunkowych. Prace w obrębie zawału i sąsiadującego z nim rejonu zamulonego piaskiem, są niezwykle skomplikowane i utrudnione. Celem dojścia do rejonu, w którym przypuszczalnie mogą znajdować się odcięci górnicy prowadzone będzie drążenie wielkośrednicowego otworu z niżej położonego poziomu. Bez przerwy, po uprzednim stworzeniu odpowiednich warunków, wysokodepresyjne wentylatory lutniowe o dużej wydajności tłoczą w rejon zawału duże ilości powietrza, aby w ten sposób maksymalnie nasilić przewietrzanie zawalonego wyrobiska.
[1] Autorka stosuje pisownię Piątek (nie Piontek – jak często można spotkać w mediach), uwzględniając zapis nazwiska na grobowcu górnika w Zabrzu-Rokitnicy.
[2] B. Ćwięk, Sukcesy i klęski w działaniach ratownictwa górniczego, Bytom 2006, s. 169.
Ciąg dalszy artykułu znajdziecie Państwo na łamach Miesięcznika Wyższego Urzędu Górniczego "Bezpieczeństwo Pracy i Ochrona Środowiska w Górnictwie" 2011, nr 3, s. 48-53.
