Tasty Events. On Culinary Events in the Silesian Voivodeship

The topic of reflection undertaken herein are public events having an evident culinary character. In the first part of her essay, the author proposes a typology of culinary events, with special focus on those events which appear in the public space the most often. Their number and considerable complexity are associated with the target participant group, the current patterns of consumption, gastronomic styles, and finally with functions which have been ascribed to those events. In the second part, she discusses selected culinary events organised in the Silesian voivodeship which have characteristic dishes (e.g. wodzionka, moczka, kołocz) associated with the local cuisine as their Leitmotif. These events are usually in the form of open-air festivals with contests for the best-prepared dish as their regular feature.

http://www.ptl.info.pl/lse/wp-content/uploads/2015/11/%C5%9Awita%C5%82a-Trybek_%C5%81%C3%B3dzkie-Studia-Etnograficzne_Volume_LIV.pdf 

http://www.ptl.info.pl/lse/2015/07/14/volume-liv-2015-zapowiedz/

Wyróżnienie medalem honorowym

Komisja Krajoznawcza i Komisja Turystyki Kolarskiej „Sokół” działająca przy Oddziale PTTK Radlin przyznały mi medal honorowy za zaangażowanie i pomoc naukową przy realizacji szlaku tematycznego „Miejsca pamięci górniczego stanu". Serdecznie dziękuję!

  

 

 

Praktyka kulinarna jako wartość (na przykładzie świniobicia)

Przedmiotem omówienia jest jedna z charakterystycznych praktyk kulinarnych, która wyróżnia się szeregiem utrwalonych tradycją zachowań. Świniobicie – określane też jako bicie wieprza, bobucia, zabijaczka – ma miejsce w określonych miesiącach roku (późną jesienią i wczesną wiosną), cechuje się układem wzajemnych zobowiązań i zwyczajowo unormowanych postępowań tak urządzających, jak i jego uczestników. Nieodłącznym elementem świniobicia jest rozsyłanie darów, wywodzące się z zasad solidarności rodzinnej i sąsiedzkiej, dawniej także powszechne przygotowanie gościny z tej okazji.

Artykuł można przeczytać w poniższym tomie [s. 197-211].  

Między galerią a warsztatem. Stanisława Gerarda Trefonia kolekcjonowanie plastyki nieprofesjonalnej

Przedmiotem artykułu jest kolekcjonowanie amatorskiej twórczości plastycznej. Właścicielem największej kolekcji dzieł artystów samorodnych w Polsce, liczącej ponad 3 tysiące egzemplarzy, jest Stanisław Gerard Trefoń, który gromadzi eksponaty już od 60 lat. Autorka pracy na podstawie przeprowadzonego w 2013 roku wywiadu z kolekcjonerem, przedstawia genezę zainteresowań sztuką nieprofesjonalną, historię powstania jego zbiorów. Trefoń jest kolekcjonerem – regionalistą (koncentruje się na artystach związanych obszarowo z województwem śląskim), animatorem kultury (swoje dzieła wypożycza różnym instytucjom i stowarzyszeniom, organizuje liczne wystawy), mecenasem twórczości samorodnej (inicjator Konkursu Sztuki Intuicyjnej im. Juliusza Marcisza).

Śladami kultu świętej Barbary (Pomorze, Warszawa)

Barbara jest jedną z najpopularniejszych świętych, patronką dobrej śmierci, patronką konania. Na północy Polski kult męczennicy z Nikomedii bezpośrednio ma związek z dziejami jej relikwii (z czaszką). Do miejsc, w których one znajdowały się, przez kilka stuleci pielgrzymowali wierni. Miejsca te stały się ważnymi ośrodkami religijnymi. W Warszawie cześć oddawana świętej Barbarze, podobnie jak w innych nadwiślańskich miejscowościach, bezpośrednio ma związek z rybakami i flisakami, którzy obrali ją sobie za patronkę. W stolicy znajduje się kilka obiektów jej poświęconych.

Artykuł poświęcony ww. tematowi znajdziecie Państwo na łamach Miesięcznika Wyższego Urzędu Górniczego "Bezpieczeństwo Pracy i Ochrona Środowiska w Górnictwie" 2015, nr 4, s. 48-53.

Dziedzictwo kulinarne w kontekście europejskiego ruchu turystycznego

Tradycyjna kuchnia pełni ważną rolę w ruchu turystycznym. Ma wpływ na atrakcyjność turystyczną poszczególnych krajów, regionów, miejscowości, stwarza możliwości ich gospodarczego rozwoju. Odwoływanie się do dziedzictwa kulinarnego przyjmuje wiele zróżnicowanym form (szlaki, festiwale, konkursy, warsztaty kulinarne), na mapie Europy funkcjonują „stare” szlaki kulinarne, mające już swoją historię, dobrze rozpoznawalne i opisane w przewodnikach turystycznych, jak i powstają wciąż nowe, będące efektem aktywności społeczności lokalnych, wdrożenia programów unijnych itd.

Serdecznie zapraszam do lektury artykułu, który ukazał się w "Studiach Etnologicznych i Antropologicznych" 2014.